woestijnbloem-HitFix

In Dubai is sinds kort niet alleen een 'wondertuin' (Miracle Garden, zie vorig stukje), maar ook een wonderwegennetwerk. Of in ieder geval een wonderlijke manier van ermee omgaan.

In Dubai zijn verschillende snelwegen, maar de drie belangrijkste zijn de Sheikh Zayed Road, Emirates Road en de Bypass Road. Tot zover duidelijk.
Het wonderlijke begon toen Emirates Road een paar maanden geleden -letterlijk- van de ene op de andere dag Sheikh Mohammed Road ging heten. Wat verwarrend, maar in de volksmond bleef de snelweg natuurlijk gewoon Emirates Road. Tot de Sjeik gisteren aankondigde dat de Bypass Road met onmiddellijke ingang Emirates Road moest heten.

Wat het extra lastig maakt, is dat de wijk waarin wij wonen tussen Emirates Road en de Bypass Road ligt en dat dat een handige manier was om taxichauffeurs en bezorgers uit te leggen waar onze in-the-middle-of-nowhere-wijk ongeveer is. Maar nu wordt dat dus "ergens tussen Emirates Road, ik bedoel Sheikh Mohammed Road, en de Bypass Road, ik bedoel natuurlijk Emirates Road. Tussen de oude en de nieuwe Emirates Road dus."

Dubai heeft niet alleen de hoogste toren ter wereld (en nog veel meer de langste..., beste..., grootste... en anders wordt het wel gebouwd) maar nu ook de mooiste tuin. Ja, midden in de woestijn.



Sinds half februari is deze nieuwste attractie, Dubai Miracle Garden, open en omdat het vlak bij onze wijk ligt, besloten we er op een mooie, niet al te warme middag een kijkje te nemen.



Het park heeft een hoog Disney-gehalte; zelfs het logo vertoont een opvallende gelijkenis. De roestige hijskranen en half afgebouwde kantoorgebouwen -waarvan we ons al jaren afvragen of ze ooit nog afgemaakt worden- op de achtergrond zijn niet echt fraai. Toch is Miracle Garden een bezoekje waard. Maar 'the most beautiful and biggest natural flower garden in the world'? Tja.

Het is lang stil geweest op Woestijnbloem. Zo lang dat mensen begonnen te twijfelen of we nog wel in Dubai woonden en niet inmiddels verhuisd waren naar Nederland (voorlopig niet), Saoedi-Arabië (wie weet), Canada (we zeggen geen nee) of weer naar good old England (Sophies baby- en peutertijd overdoen in de peperdure, maar groene Londense buitenwijk Shortlands).

Maar nee, we wonen nog altijd in Dubai. Alleen, na zoveel stukjes heb je de meeste onderwerpen wel gehad. Het verkeer is nog steeds een ramp, ondanks dat er meer en meer aandacht voor de veiligheid komt. Sophies school is hetzelfde en ook al blijven al die nationaliteiten leuk en is International Day een van de hoogtepunten, na ruim drie jaar Dubai worden zulke dingen steeds gewoner. Dat geldt ook voor de vele grappige, irritante of bizarre spraakverwarringen doordat iedereen hier zijn eigen Engels spreekt.

Maar laatst moesten we (ja, zelfs wij als doorgewinterde Dubainezen) hard lachen. Yvonne kreeg een bos bloemen als bedankje. De gulle gever had gevraagd een kaartje erbij te doen dat goed paste bij de bloemen, ‘to match' dus. De goedbedoelende meneer van de winkel koos voor een kaartje met een foto van een voetbal.... (uitleg voor lezers wiens Engels een beetje roestig is of dit midden in de nacht lezen: 'match' betekent o.a. 'erbij passen' maar ook 'wedstrijd').



Verder zijn we nu met zijn vijven. Poes Ginger (roepnaam Ginny, bovenste foto) heeft zich aan ons gezin toegevoegd. Samen met haar zusje kwam ze als vijf weken oud, verweesd, broodmager en bang pleegpoesje bij ons (foto onderaan). Dat heb je als je ergens wat langer woont: je leert steeds meer mensen kennen en in ons geval iemand die dieren in nood redt. Vanwege het ontbreken van een asiel voor straat- en gedumpte katten, zijn er veel vrijwilligers die kittens en katten opvangen om vervolgens een (hopelijk) permanent huis voor ze te vinden. Na verschillende adoptiedagen en talloze advertenties op de Dubaise equivalent van Marktplaats werd Ginny's zusje geadopteerd. Ginny niet. Wat wij niet wisten was dat zij op de eerste dag al had besloten dat wij haar adoptiegezin waren. Dus zij bleef bij ons. Voor de kattenliefhebbers: Ginny is een Arabian Mau(filmpje), ofwel een lokale straat/woestijnkat, en in haar geval met wat Turkse Angorakat-genen. En ook al is ze op straat geboren, ze draagt een zilverkleurig glitterhalsbandje en wordt als een prinses behandeld; we wonen wel in Dubai, hè.

Elkaar gelukkig nieuwjaar wensen in november, pepernoten eten met de airconditioning aan, Kerstmis vieren in T-shirt en korte broek, in de winkels kijken voor leuke kerstversiering èn nieuwe tuinmeubels... Je raakt in Dubai af en toe het gevoel voor tijd, of beter gezegd seizoenen, kwijt.

Het eerste komt trouwens doordat het islamitisch Nieuwjaar in november viel. Behalve een vrije dag voor iedereen, merkten we er overigens weinig van.

Dus zo kon het gebeuren dat Sophie vorige week vrijdag ‘s middags ging surfen (bij 30+ graden) en een paar uur later met warme chocolademelk onder handbereik naar het Sinterklaasjournaal zat te kijken. Het blijft apart.

Na de zomer maken ook wij de tuin winterklaar. Al betekent dat in Dubai wat anders dan in Nederland. Hier begint juist de tijd dat we weer van onze tuin kunnen genieten. Dus de terrassen, veranda’s en tuinmeubels moeten van een laag (vastgeplakt) zand ontdaan worden. Verschillende planten hebben de maandenlange hitte niet overleefd en moeten vervangen worden.

Om maar even een voorbeeld te geven van hoe veel schade de combinatie brandende zon/hoge vochtigheid kan veroorzaken: de hoes op de foto hadden we in de lente gekocht om onze tuinmeubels te beschermen. Op de foto is te zien hoe ‘goed’ dat gelukt is.
Toen we net in Dubai woonden, maakten we de fout om de net gekochte trampoline tijdens de zomermaanden buiten te laten staan. Sophie heeft er niet vaak meer op gesprongen...

Het weer wordt gelukkig nu ook een stuk beter. Helaas gaat de overgang van zomer naar herfst vaak gepaard met ochtendmist. Soms kunnen we de huizen aan de overkant van de straat zelfs niet zien. Maar we kunnen ’s avonds in ieder geval weer buiten eten.

Inbraken, overvallen, tasjesroven, ontvoeringen...het komt niet vaak voor in Dubai. Alleen op de weg zie je elke overtreding die je maar kunt bedenken (en dan nog erger).
Op de snelweg waar Domien en Yvonne dagelijks rijden op weg naar kantoor en school valt het mee. Af en toe vliegt er een auto uit de bocht of knalt achterop een vrachtwagen (tja, 160 km per uur is echt te snel), maar verder gebeurt er niet veel.

Tot maandagmiddag. Yvonne was onderweg naar school , toen ze in de verte bij een rotonde een lange rij vrachtwagens zag staan. Help, een file? Het bleek een wegblokkade van de politie te zijn. Gelukkig was er een aparte rij voor auto’s. De agent wilde weten hoeveel mensen in de auto zaten en hij keek in de achterbak, zelfs in de koelbox. Kennelijk vond hij niets verdachts, want Yvonne mocht weer doorrijden. Pff.

Later bleek dat er een half uur eerder in een wijk vlak bij ons een gewapende overval op een wisselkantoor had plaatsgevonden. Naast een supermarkt waar we regelmatig boodschappen doen. Gelukkig is er niemand gewond geraakt. En de overvallers zijn ‘s avonds opgepakt, dankzij de inzet van meer dan 200 politieagenten.

De zomervakantie zit er weer op en na vijf weken Nederland zijn we langzaam weer in het ritme aan het komen. Het is nog steeds akelig heet en de herfst laat wat langer dan normaal op zich wachten.

Ondertussen is Sophie al weer bijna twee weken naar school. Het was wel even wennen, Middle School. Want niet alleen het uniform is anders, ook voor een gedeelte de vakken. Engels, Frans en Arabisch had ze natuurlijk al, maar nu heeft ze ook vakken als Humanities (Aardrijkskunde, Geschiedenis), Science (Biologie, Scheikunde, Natuurkunde) en Technology. De talen en wiskunde heeft ze het hele jaar, maar bij bijvoorbeeld Technology krijgt ze het eerste semester Computer Technology en het tweede Design Technology. Ook met Art heeft ze het eerste semester Visual Arts en het tweede Performing Arts.

Foto: Sophie op de eerste schooldag met een paar klasgenoten


Het idee van een rooster en verschillende leraren kende ze al, maar nu is ze de hele dag aan de wandel. En ook al is er een kantine, de favoriete pauzeplek van Sophie en haar vriendinnen is, net als vorig jaar, het lokaal van een van de Arabische leraren.

Verder krijgt ze voor het eerst in jaren les uit een boek. Het IB-systeem maakt voor de lagere school namelijk geen gebruik van boeken als lesmethode, maar de leerkrachten vullen binnen een bepaald stramien en vaste thema's zelf hun lessen in. Nu heeft Sophie één boek, voor Wiskunde, dat ze met name gebruikt voor huiswerk. Maar dat boek is wel héél anders dan de boeken waarmee wij het op de middelbare school moesten doen. De bladzijden zijn vrolijk gekleurd en het staat vol met strips en plaatjes. Bovendien staan de antwoorden achterin, want het is de bedoeling dat de leerlingen zelf hun antwoorden controleren. Het IB-systeem is namelijk erg gericht op zelfstandigheid, zelfreflectie, zelf dingen uitzoeken enzovoort.
Klinkt misschien zweverig, maar het werkt. Voor Sophie in ieder geval.