woestijnbloem-HitFix

Talloze ingezonden brieven in het gratis krantje en op internet waren het gevolg. En natuurlijk vette koppen op de voorpagina’s. Want er waren weer een paar incidenten met toeristen in een paar weken tijd.

Deze keer waren het geen zoenende, uitdagend geklede toeristen. Het begon met een Britse toerist die in zijn huurauto min of meer van de weg werd gedrukt door ‘een man in traditionele, Arabische kleding’, die zodra het kon naast hem ging rijden en zijn raampje naar beneden draaide. De toerist, een chirurg die werkt in een vooraanstaande kliniek in Londen, deed naar eigen zeggen zijn handen in de lucht omdat hij niet begreep wat de andere man nou wilde. Vervelend incident, maar einde verhaal zou je zeggen.


Nou, nee dus. De volgende dag werd de toerist vriendelijk doch dringend verzocht langs te komen op het politiebureau, waar hij vervolgens gearresteerd werd. Want –en dit is echt waar- de andere man had hem aangeklaagd omdat hij zijn middelvinger opgestoken zou hebben. En dan moet je dus bewijzen dat je het niet hebt gedaan: guilty until proven innocent. Uiteindelijk, na een paar weken, kreeg de toerist toestemming om naar Engeland terug te gaan in afwachting van het proces. Saillant detail: volgens de toerist had de andere man een klein kind op schoot (een veelvoorkomend probleem; binnenkort meer daarover op Woestijnbloem). En dat is ook strafbaar.

Het andere incident was een Amerikaanse toerist die handboeien uit een politiebureau zou hebben gestolen. Hij beweerde dat hij ze gevonden had in een winkelcentrum. Hoe dan ook, een gevangenisstraf van maar liefst zeven jaar hing hem boven het hoofd. Maar hij had geluk: de aanklacht veranderde van diefstal in ‘in het bezit zijn van een gevonden voorwerp’. Nu hoeft hij slechts een maand de Dubaise gevangenis in.

De bijdrages op Woestijnbloem verschijnen even niet op chronologische volgorde. Van Sophies feestje gingen we al terug in de tijd naar Arihants feestje en nu weer een stapje terug naar Koninginnedag. We doen het even op de Dubaise manier, zeg maar.


Op 30 april vierden wij hier natuurlijk ook weer Koninginnedag. Net als vorig jaar had Sophie weer veel plezier op het Kinderoranjefeest van de Nederlandse Vereniging. En net als vorig jaar was het warm. We zeggen niet meer ‘heet’ want inmiddels, na vorig jaar zomer, weten we wat pas echt ‘heet’ is. Dat is niet 40C en vrij vochtig.

Sophie had nog een mazzeltje tijdens het feest. Er werden boeken van een Nederlandse kinderboekenschrijver verloot. Sophie was een van de drie winnaars. Ze mocht op het podium komen, de 'koningin' een hand geven en ze kreeg een gesigneerd boek.

Een paar weken geleden waren we uitgenodigd voor het verjaardagsfeestje van het zoontje van een collega van Domien. Ze is Indiaas en Indiërs vieren verjaardagen toch wat anders dan wij. Niet met z’n allen rond de koffietafel met een kopje koffie in de ene hand en een taartje in de andere. Nee, voor de verjaardag van Arihant, die twee werd, was een ruimte in een luxe hotel afgehuurd.
Dat de gesprekken stilvielen toen wij –als enige blanken, zelfs als enige niet-Indiërs- binnenkwamen, is overdreven. Maar we konden ons even voorstellen hoe ‘buitenlanders’ zich soms voelen. En dan was het in dit geval nog gewoon nieuwsgierigheid; vooral Sophie met haar blonde haar viel natuurlijk wel op. Maar we hebben leuke en interessante gesprekken gevoerd met zowel een paar andere collega’s van Domien als met vreemden. En Sophie had al snel een vriendinnetje gevonden en vermaakte zich prima met alle kinderen.
En inderdaad, geen koffie met gebak. Het feest begon om 19.30. We kregen eerst hapjes, toen verscheen met veel spektakel de taart en meteen daarna werd het buffet geopend. Gelukkig houden we van Indiaas eten. En nog beter: niet alles was scherp gekruid. Terwijl wij nog met het dessert bezig waren, gingen tot onze verbazing ineens veel gasten weg. In Nederland zou dat natuurlijk heel apart zijn, maar voor Indiase begrippen is dat normaal. Je hebt het eten op, dus je gaat. Zelfs een kopje koffie zit er niet meer in. Het was in ieder geval een ontzettend leuke, leerzame en bijzondere ervaring!

Het stond ook in de Nederlandse kranten: voetbalgrootheid Maradona komt naar Dubai om voetbalclub Al Wasl te leiden. Of eigenlijk is hij al in Dubai. Afgelopen weekend was hij namelijk in Mall of the Emirates (ja, die met de overdekte skipiste) om fans te begroeten.

Nou gebeurt er nóóit iets in Dubai. Zelfs een inbraak zorgt voor een schokgolf in de expatgemeenschap. Blijft toch bijzonder in een stad met 1,6 miljoen (of zo, niemand weet het precies) inwoners. Maar juist toen Maradona in Mall of the Emirates was, hoorde een beveiliger een luide knal in de parkeergarage.

Prompt verscheen de politie en werd de inmiddels hermetisch afgesloten parkeergarage grondig doorzocht. En besnuffeld door explosievenhonden. Het bleek loos alarm: vermoedelijk was het een botsing tussen twee auto’s. Of tussen een auto en een muur. Gezien de rijstijl van de doorsnee bestuurder hier inderdaad héél wat waarschijnlijker dan een bom.

De titel 'Hoog bezoek' slaat overigens niet op Maradonna, maar natuurlijk op Paris Hilton die momenteel Dubai weer vereert met een bezoekje. Jippie.

Vanwege de lentevakantie pas een maand na haar tiende verjaardag, was afgelopen weekend eindelijk Sophies kinderfeestje. In Nederland wordt het steeds gewoner om ergens naar toe te gaan ter ere van de jarige: een indoor speelparadijs, een zwembad, een pretpark… Hier is dat nog gebruikelijker, en soms met de hele klas. Zo is Sophie al een paar keer naar Ski Dubai geweest, naar het aquarium in Dubai Mall, naar Build-a-Bear (daar kun je zelf een pluchen beest maken en aankleden)…

Maar Sophie wilde haar feestje zoals vrijwel ieder jaar thuis houden, en het moest een kookfeestje worden. Dus kregen de tien meiden een schortje voor en gingen ze aan de slag met koekjes, minipizza’s en hartige en zoete spiesjes. Toen alles in de oven stond, gingen de meiden naar de film Charlie and the Chocolate Factory kijken. Boven, in de family room, zodat wij alvast de keuken konden schoonmaken en de woonkamer een beetje konden opruimen. En even rustig konden zitten. Ideaal. Af en toe brachten we wat eten en drinken naar boven, waar het inmiddels muisstil was.

Al Sophies vriendinnen vonden het in ieder geval een heel leuk feestje. En – niet onbelangrijk- Sophie zelf genoot enorm.

En dan begin je je dus zorgen te maken. Vóór het ‘no problem’ probeer je nog iemand het voordeel van de twijfel te geven. Misschien is dit iemand die echt weet waar hij over praat. Maar op het moment dat je het -vroeg of laat onvermijdelijke- ‘no problem’ hoort, gaan alle alarmbellen rinkelen en sta je weer met beide benen op de grond: in Dubai!

Onze tuinman had een zak kunstmest in onze berging gezet. Nu is dat niet zo vreemd, want hij heeft al eerder onze tuin gebruikt als opslagplaats voor zijn elektrische grasmaaier (terwijl hij ons gras alleen water geeft en nog nooit heeft gemaaid, maar goed) en tuingereedschap.

De volgende dag kwam hij zijn geld voor de zak kunstmest ophalen. Maar we wisten niet zeker of de kunstmest wel veilig was voor konijnen. Nou, hij was al jaren tuinman en het was absoluut veilig. Hij gebruikte de blauwe korrels in de hele compound, ook in tuinen waar honden, katten en konijnen rondlopen.

Nu riep dat laatste al de eerste twijfels op. Konijnen zijn niet echt de meeste voorkomende huisdieren hier in Dubai, maar ze zijn er wel. Ondanks het ‘ik zoek het liever eerst op internet op, ik wil het 100% zeker weten’ ging het gesprek nog even door. Tot de tuinman de gevleugelde woorden ‘no problem, madam’ sprak. Dat was het sein om te zeggen ‘Dat spul komt niet in onze tuin tot ik zeg dat het mag!’
Hij probeerde het nog met een grapje, ‘Ik koop een nieuw konijn als deze dood gaat,’ maar hij droop toch af. Ook al snapte hij duidelijk niet dat we ons druk maakten om een konijn. Inmiddels hebben we verhalen gehoord van cavia’s en schildpadden die dood zijn gegaan nadat er blauwe korrels waren gestrooid dus de tuinman mag terugkomen met een natuurlijke mestvariant! Ook al zal het wel elke keer onder protest zijn…

Oman was niet ons enige uitstapje tijdens Sophies vakantie en Domiens paar dagen vrij. We zijn ook nog naar een superdeluxe resort geweest in het Emiraat Ras Al Khaimah. Dat resort ligt, anders dan de meeste vakantie resorts in de V.A.E., niet aan het strand maar midden in de woestijn.

Je slaapt niet in een hotelkamer maar in een hotelvilla. Van binnen ziet het eruit als een hotelsuite, maar het is vrijstaand. Met eigen zwembad dat uitkijkt op de woestijn. Het resort is op een wildlife park gebouwd waar dieren die oorspronkelijk ook daarvandaan komen, los rondlopen. Je ligt dan in je zwembad te dobberen en dan loopt er ineens een 'oryx' langs.
Alles was erg luxe, van de hotelkamer tot de spa, en natuurlijk ook duur. Te duur. Gelukkig hadden we een bon voor 50% korting. Kijk, dan wordt het interessant. We zijn natuurlijk wel Hollanders, hè!

Op de terugweg kwamen we nog een kudde kamelen tegen. We zien wel vaker kamelen, maar zo dichtbij en zo veel...Het is een beetje het equivalent van: "Kijk, allemaal koeien in de wei! Snel een foto maken!". Maar het blijft leuk.
Wie na het zien van de foto's zin heeft in een anders-dan-anders uitstapje: Banyan Tree Al Wadi.