woestijnbloem-HitFix

Vorige week deed Sophie op school mee aan de Young Entrepeneurs Business Convention. Elk jaar wordt dat gehouden door de leerlingen van grade 5 (groep 7).

De kinderen moesten in een klein groepje een bedrijfje bedenken om geld te verdienen tijdens de Business Convention. Plus alles wat daarbij komt kijken, zoals een bedrijfsplan maken, een budget opstellen, marktonderzoek doen, visitekaartjes en folders ontwerpen en laten printen.

Op de dag zelf kwamen de kinderen niet in uniform, maar in ‘werkkleding’ naar school. Jongens met stropdassen om, meisjes op hoge hakken of met nette sjaaltjes om... En er was van alles te koop: zelfgebakken cakejes, kettingen, speldenkussens, tweedehands speelgoed enzovoort.

Er zijn zo’n 80 leerlingen in grade 5, dus er stonden heel wat ‘kraampjes’. Leraren en de leerlingen van de andere groepen (in totaal zijn er ruim 1000 leerlingen tussen de 4 en 18 jaar) konden de spulletjes kopen. De winst gaat naar een goed doel.


Sophie had samen met vriendin Amelia het bedrijfje Superfroots opgezet. Ze verkochten fruitspiesjes, smoothies, fruitsalades en vruchtensap. In ‘bedrijfskleding’: schortjes met kersenmotief!

Hoe moeilijk kun je het maken om iets te bezorgen of op te laten halen?

We hadden iets besteld wat na ongeveer zeven dagen bezorgd zou worden. Na twee dagen rinkelde om 8.15 ‘s morgens het mobieltje. De koerier; of hij langs kon komen. Niet zo handig als je net in de supermarkt staat. “Over een uurtje ben ik thuis.” Druk overleg op de achtergrond. “Kan het nu?” “Nee, ik ben in de supermarkt, ik ben over een uur thuis”, zeg je langzaam en luid in je telefoon. “Ah, welke supermarkt? Dan komen we daar wel naar toe.” Huh? Je ziet jezelf al staan voor de supermarkt met je volle boodschappenkarretje, wachtend op de koerier, die maar niet komt omdat hij:
a. bij de verkeerde supermarkt staat
b. onderweg gaat bidden
c. onderweg ergens gaat eten of
d. om de hoek uitgebreid staat te kletsen met een taxichauffeur.

Geen goed idee. “Nee, doe maar niet, ik ben over een uur thuis.” “No problem, ma’am, ik kom wel tussen 1 en 3 uur.” “Oh, nee, niet tussen 2 en 3, dan ben ik er niet.” “Ik kan het wel aan de maid geven.” “Die hebben we niet…” Dan wordt het te lastig voor persoon A en krijg je ineens persoon B aan de lijn. Na wat heen en weer gepraat, wordt het dan vóór 1 uur. Hij belt nog wel. Twee uur later gaat je telefoon: dezelfde persoon. Hij komt tussen 1 en 3 langs. Nee! Oké, voor 1 uur. Tien minuten later gaat de bel. De koerier.

Maar het kan nog erger. Omdat Domien van baan is veranderd, kregen we niet alleen nieuwe verblijfsvisa, maar ook nieuwe ID-kaarten. Omdat onze gegevens en vingerafdrukken al in het landelijke systeem staan, konden -tot onze verbazing en opluchting - de kaarten zo gemaakt worden. Maar ze moesten wel opgehaald worden op het postkantoor. Niet zo moeilijk zou je zeggen. Ook geen probleem dat ze in Abu Dhabi liggen, want Domien werkt daar nu. Alleen: onze kaarten liggen op drie verschillende postkantoren, verspreid over Abu Dhabi. Ondanks het feit dat ze bij elkaar horen, omdat Domien de sponsor is van Yvonne en Sophie.

Het is een geluk bij een ongeluk dat Domien ze niet zelf hoeft op te halen. De ‘driver’ van kantoor gaat op pad voor zulke dingen. Domiens kaart had hij na een uur al te pakken. Maar toen hij na bijna 2 uur wachten op het volgende postkantoor, nog steeds niet aan de beurt was om Sophies kaart op te halen, zat zijn dienst er bijna op. De volgende dag had hij meer geluk. Alleen Yvonnes kaart moet nog opgehaald worden. Probleempje: de driver weet niet waar dat derde postkantoor is; het ligt buiten Abu Dhabi, ergens langs de snelweg.
Het komt wel goed, maar toch.

Na twee jaar konden we eindelijk weer een winterjas aan. We genieten van het mooie weer hier, hoor, maar in de winter wil je weleens ècht winter.

Dus zijn we in de eerste week van januari naar Istanbul geweest. Een prachtige stad en we kregen wat we wilden: winter. Weliswaar mild voor Nederlandse begrippen, de middagtemperatuur was zo'n 10-13 C, maar voor ons was het ijs- en ijskoud. Het voelde alsof het 10 graden vroor. Gelukkig was het wel zonnig, want én regen én kou was misschien wat teveel van het goede geweest. Als je in een warm land woont wordt je bloed dunner, zeggen ze, en heb je het sneller koud. We kunnen dat niet ontkennen.

In ieder geval hebben we ons prima vermaakt. Istanbul is een heel mooie stad, de bevolking is vriendelijk en behulpzaam. Ook hing er veel kerstversiering en verlichting in de winkelstraten; ideaal voor ons natuurlijk.
Behalve naar een eeuwenoude kerk/moskee en een paleis, zijn we ook naar de Grand Bazaar geweest. Die is niet alleen erg mooi om te zien, met de prachtig beschilderde boogplafonds, maar ook heel groot. Dus met heel veel winkeltjes en heel veel leuke spulletjes om te kopen.


Sophie had vlak voor de kerstvakantie een schooltripje naar de 'souk' (openlucht markt) in Dubai. Ze hadden geleerd dat ze daar moeten afdingen. Dat had Sophie gedaan en kennelijk was dat goed bevallen, want ook in de bazaar in Istanbul ging ze afdingen. Op een gegeven moment had ze de smaak zo te pakken, dat ook als wij iets voor onszelf wilden kopen, Sophie voor ons ging onderhandelen over de prijs.


Een speciale attractie voor Sophie was Lokum, de hond van ons hotel (Belle Maison; een aanrader!).


Dit was letterlijk en figuurlijk even een uitstapje, maar volgende keer op Woestijnbloem weer een bijdrage over Dubai. Over een van onze (en van iedereen in Dubai) favoriete onderwerpen: hoe moeilijk kun je het afleveren en laten ophalen van documenten maken? We dachten dat we inmiddels wel wat gewend waren, na twee jaar Dubai, maar onze monden vielen open van verbazing.